Ο πάππης χάνει…λάδια και το ΠΑΣΟΚ την εξουσία!

Γράφει η Τζέννυ Π. Σιαμαλέκα
Για κάθε κοινωνική εκδήλωση, υπάρχει πάντα και μια φράση κλειδί. Για παράδειγμα, όταν γίνεται ένας γάμος, η ερώτηση είναι: ΠΟΙΑ παντρεύεται; Όταν γίνεται μια κηδεία… η ερώτηση είναι: ΠΟΙΟΣ πέθανε; Και όταν πάλι κάποιος τερματίζει το βίο του και είναι βαρειά άρρωστος… τότε σ’ όλο το χωριό ακούγεται η φράση: ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!
Αυτό το περιμένουμε σηκώνει πολύ συζήτηση.  Γιατί ότι και να περιμένουμε εμείς οι θνητοί, ο Ύψιστος έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Αφορμή για τούτες τις σκέψεις στάθηκε μια περίπτωση που διαδραματίζεται στο χωριό μου τα τελευταία 20 χρόνια. Πρωταγωνιστεί -άθελά του βεβαίως- ο πάππης. Κι από κοντά η οικογένειά του, που έχει την έγνοια του και την φροντίδα του.

Ο πάππης πολλά χρόνια τώρα είναι κλινήρης με σοβαρά προβλήματα υγείας. Κατά καιρούς έχουν γίνει συμβούλια διακεκριμένων γιατρών, έχουν μελετηθεί επισταμένως μαγνητικές κι αξονικές και το πόρισμα είναι πάντα το ίδιο: Οι μέρες του είναι λίγες!
Ε, όπως καταλαβαίνετε τον πρώτο καιρό η οικογένειά του πικράθηκε και προετοιμάστηκε για το μοιραίο. Αμ δε! Ο πάππης αποδείχτηκε μεγάλος τζογαδόρος με το θάνατο. Δεν ξέρω τι άσσους κρύβει στο μανίκι του, αλλά κάθε φορά στο παραπέντε τη σκαπουλάρει. Και κάθε φορά διαδραματίζονται σκηνές τραγελαφικές. Όπως τότε με τα παπούτσια. Βέβαια ξημερώματα του Γενάρη. Ψοφόκρυο. Και στο σπίτι σημαίνει συναγερμός. Ο πάππης πεθαίνει! Τρέχουν οι γυναίκες πάνω-κάτω ετοιμάζουν τα ρούχα… το καλό του το κουστούμι, τη μπλέ γραβάτα παρακαλώ και τα παπούτσια. Παπούτσια καλογυαλισμένα, του κουτιού…
- Α, πα, πα,  αποφαίνεται η θεία Χρυσάνθη, αυτά τάχει φορέσει. Πρέπει νάναι απάτητα, μπιτ καινούργια…
Τρεχάλα η νύφη με τον γιο του φτάνουν λάχα-λάχα στην Ανεξαρτησίας. Μπαίνουν σ’ ένα υποδηματοποιείο… Το και το θέλουν καλά παπούτσια Νο 44. Ορίστε, λέει ο έμπορος έχω αυτά. Α, δεν μ’ αρέσει το σχέδιο, λέει η νύφη.
- Να σας δείξω ετούτα. Όοοχι αυτά είναι πλαστικοποιημένα. Κατεβάζει ο έμπορος κουτιά δείχνει τόνα, δείχνει τ’άλλο. Απηυδίζει.
- Πάρτε ρε παιδιά ένα ζευγάρι κι αν δεν του αρέσουν, ας έρθει να τα αλλάξει!!!
Παίρνουν τα παπούτσια υπό… μάλης, επιστρέφουν στο χωριό και μαζεύονται όλοι, ως είθιστε, γύρω από το κρεβάτι του πόνου. Ο γιος του μάλιστα, γεμάτος αγωνία, ανάβει ένα τσιγάρο. Ο μυρωδάτος καπνός γεμίζει το δωμάτιο…
Και τότε ξαφνικά ο πάππης σουφρώνει τη μύτη(!) μισανοίγει τα μάτια… ρίχνει μια ματιά τριγύρω και μετά ο μπαγάσας σηκώνει αργά το χέρι και με τα δύο δάχτυλα κάνει τη γνωστή χειρονομία… ότι θέλει να φουμάρει!!!
Κόκκαλο όλοι. Βγάζουν από τις τσέπες τα πακέτα τον κερνάνε, του το ανάβουν και μέχρι το απόγευμα ο πάππης ντουμάνιασε το σπίτι. Προς το βραδάκι ήπιε και κάμποσα τσίπουρα και τό’ριξε στον ύπνο.
Φεύγουν οι χειμώνες, έρχονται τα καλοκαίρια κι ο ξεγραμμένος από τους γιατρούς πάππης, συνεχίζει να παίζει δίτερμα με το Χάρο. Την φροντίδα του πλέον, για τις ώρες που τα παιδιά του λείπουν στις δουλειές του, την έχει αναλάβει μια κυρία από την Βουλγαρία. Χμμμ, λογικό θα μου πεις. Ναι, αλλά ο πάππης είναι ανήσυχο πνεύμα κι άρχισε ο αθεόφοβος να της την πέφτει…
Πήρε ο βοριάς τα ρούχα μου
κι ο νότος τ’ άρματά μου
Και μια γλυκιά μελαχρινή
μου πήρε την καρδιά μου…
- Κύριου Νίκο, Κύριου Νίκο… διαμαρτύρεται κάθε τόσο η Βουλγάρα στον γιό του… ο παππούς βάζει χέρ ι(!) μαλώστε τον… Αλαφιάστηκαν οι άνθρωποι με τούτα τα καμώματα. Να μην μπορούν να τον κάνουν… ζάφτι με τίποτα. Ο πάππης εντελώς hard rock. Σέρτικα, τσίπρα, τσιλιμπούρδισμα.
Το τελευταίο παράδοξο έγινε με αφορμή τη σύνταξη του πάππη. Υπουργική απόφαση ορίζει πως πρέπει πλέον να γίνεται «αυτοψία» για να μην εισπράττουν παράνομα συντάξεις και οι τεθνεόντες… Φτάνουν λοιπόν μια μέρα στο σπίτι δύο αστυνομικοί, για να διαπιστώσουν ιδίοις όμασι, ότι ο πάππης είναι ζωντανός. Τους περνάνε στο δωμάτιο του πάππη, που εκείνη την ώρα κοιμόταν, αλλά είχε μια παροδική άπνοια.
Οι αστυνομικοί στέκονται αμήχανοι. Ανάσα δεν ακούγεται. Κοιτάζουν απορημένοι τον γιο του, που δεν ξέρει τι να υποθέσει. Σκύβουν όλοι πάνω από τον πάππη και μένουν άναυδοι. Δείχνει πεθαμένος! Άρα παράνομα παίρνει σύνταξη! Και ξαφνικά, χρρρρ, λέει ο πάππης -σαν παλιό φορτηγό που ανεβαίνει το Μπράλο… Ξεσπούν όλοι σε γέλια και τον αφήνουν να κατεβάσει… πρώτη!
* * *
Τελικά η ιστορία του πάππη μοιάζει με τα σενάρια πτώχευσης του κράτους. Δύο χρόνια τώρα ετοιμαζόμαστε συνεχώς για το μοιραίο. Άλλοι μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους σε γειτονικές χώρες. Άλλοι τρομοκρατούν τους συνταξιούχους, πως δεν θα πληρωθούν, άλλοι γουστάρουν εκλογές, άλλοι δημοψήφισμα, άλλοι πετάνε γιαούρτια στις παρελάσεις… Και μέσα σ’ όλη αυτή την αναμπουμπούλα, η ζωή ευτυχώς συνεχίζεται… Πότε με τις πίκρες της, πότε με τις μικροχαρές της. Το μοιραίο δεν θάρθει για την Ελλάδα, αφού βρίσκεται στη «στοργική» αγκαλιά της Ευρωζώνης… Όσο για τον πάππη, καλά, αυτός είναι: «Πολύ σκληρός για να πεθάνει»!.. [Πηγή]