γραφει ο αρισταρχος
Αυτή την στιγμή στην Ελληνική κοινωνία και με τις κοινωνικές ανακατατάξεις που γίνονται δημιουργούνται κάτι περίεργες καταστάσεις που έχουν την βάση τους σε ένα πράγμα. Τον τρόπο που έμαθε ο καθένας να ζει τα πράγματα που έρχονται και όπως έρχονται. Για παράδειγμα μια γενιά μεταπολεμική, μια γενιά μεταπολιτευτική και μια γενιά μετά το ενενήντα.
Ξεκινώντας από την μεταπολεμική γενιά που έμαθε να ζει την φτώχεια και την ανέχεια χωρίς να διαμαρτύρεται. Είχε να φάει, έτρωγε. Δεν είχε να φάει, δεν έτρωγε και δεν διεκδικούσε το φαγητό γιατί απλά δεν το θεωρούσε δεδομένο. Είχε, αν είχε, μια φορεσιά για τις καλές και επίσημες μέρες και μια δυό για τις καθημερινές, αν είχε, και δεν είχε απαιτήσεις για να έχει δεύτερη ή τρίτη και δεν διεκδικούσε. Όλα ήταν μέσα στο παιχνίδι των δεδομένων. Και στάνταρ δεδομένο δεν υπήρχε. Όλα ρευστά και δυνατά ή αδύνατα. Η ανεργία στο μάξιμουμ και τα πολιτικά μέσα παντού απαραίτητα, ακόμη και για κρεβάτι στο νοσοκομείο. Γινόταν σλόγκαν της εποχής “Ποιόν πολιτικό έχετε εσείς;”. Σ’ όσους θεωρούσαν την διαδικασία άδικη επιβραβεύονταν με την … αδικία!
