
Σας ακούω, σας βλέπω στην τηλεόραση. Δεν, δυστυχώς σας βλέπω στον δρόμο.
Με πονάτε, με εξαγριώνετε, με ποδοπατάτε.
Μου πήρατε το γέλιο, τα ενδιαφέροντα.
Δεν έχω όρεξη να δω ποδόσφαιρο, να πάω ένα θέατρο. Εγώ που λάτρευα τον κινηματογράφο, εγώ που λάτρευα την ζωή.
Πάντα ήμουν χαρωπός, και με κάνατε σκυθρωπό, νευρικό, έτοιμο για καβγά. Έγινα απότομος, μιλώ άσχημα στο σπίτι μου, στους συνανθρώπους μου.
Και μόνο που σας βλέπω, σας ακούω, νιώθω να ανεβάζω ατμό.