γραφει ο αρίσταρχος
“Στον ουρανό εκρέμετο αγγούρι με το ράμμα κι όλοι, μα όλοι, τρέξανε να ελέπουν ατό το θάμα!”
Μικροί το λέγαμε ειρωνικά για την… φάρα μου, και τώρα… το βλέπουμε που κρέμεται και αναρωτιόμαστε ποιος θα σκύψει να μαζέψει το σαπούνι! Έχω την εντύπωση πως άνοιξε το σπυρί και αρχίζει να ξεχειλίζει το πύον. Βρωμάει ο τόπος και η βρώμα αυτή δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτό που θα ακολουθήσει. Νομίζω πως έφτασε η ώρα για να γίνει η καταμέτρηση και να δούμε τι και πως.
Τι έγινε και φτάσαμε , όχι στα πρόθυρα, αλλά στην χρεωκοπία και…
Πως φουντάραμε άγκυρες στο λιμάνι του ΔΝΤ, με ότι αυτό συνεπάγεται.
