Μια βόλτα στα άδυτα της ψυχής…

γραφει ο ακης κουστουλιδης

Εδω και πολύ ώρα προσπαθώ να πάρω την μέσα βόλτα , μα δεν μπορώ να ανοίξω την πόρτα, δεν μπορώ να πάρω μαζί μου όσα τα μάτια μου έχουν δει σήμερα και όσα τα αυτιά μου έχουν ακούσει
Μα να έρχεται μια φράση από ένα τραγουδάκι του Νικόλα ……αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια θέλω να τρέξω στις καλαμιές και στα λιβάδια…

Τόσα δίνω, άμα θες!

γραφει ο αρισταρχος

Δεν άντεξα στον πειρασμό και επανέρχομαι στο ίδιο θέμα που έγραψα πριν μια βδομάδα. “Δουλειά ναι, δουλεία όχι”.

Πρωϊ πρωί και στήνομαι στην ΔΕΗ για διακανονισμό κομμένης παροχής. Ας μην συνεχίσω όμως με το τεχνικό μέρος της υπόθεσης γιατί δεν αντέχω άλλη σύγχιση. Άλλωστε με τόσο κόσμο που είδα εκεί, και περνούν πολλοί από αυτό το εξαίσιο μαγαζί, θα γνωρίζετε περίπου τα τεκταινόμενα.

Ένας νεαρός σεκιουριτάς αγωνίζεται φιλότιμα να βάλει μια τάξη στον κόσμο που φορτωμένος με τα εκατοντάδες προβλήματα έρχεται στο ιερό τέμενος της ΔΕΗ. Δεν γυρίζει από τα μπουζούκια ούτε έρχεται για είσπραξη χρημάτων. Έρχεται μήπως και γλυτώσει το κατέβασμα του διακόπτη -άμα δεν έχεις λεφτά …ψόφα!- και άρα κατσούφαρος, ευερέθιστος και δυσκολοχειραγώγητος. Φανταστείτε την υπομονή του νεαρού.  Στην δύσμοιρη Ελλάδα του 2012.