2014, τελευταία ευκαιρία

γραφει ο αρισταρχος

… ξέρω η οργή μας βγάζει βαριές κουβέντες ακόμη και για τον Θεό μας…

Το 2014 αριθμολαγνικά βγάζει άθροισμα 7. Ο υπέρ-αριθμός, η τελειότητα. Αυτή η χρονιά θα είναι για όλο τον κόσμο η χρονιά των μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Η βίβλος μιλάει σε τέτοιες περιπτώσεις με την φράση “επληθύνθησαν αι ανομίαι”. Έχω την εντύπωση πως είναι η τελευταία ευκαιρία να επαναπροσδιοριστεί η πορεία του παγκόσμιου σκάφους μακριά από αυτόκλητους κίβδηλους διασώστες με μόνο προσόν τον… Μαμωνά!

Ανάξιοι για Λύτες!

Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ

Τις τελευταίες μέρες άρχισαν πάλι τα παπαγαλάκια τα ίδια παραμυθάκια που λένε εδώ και τρεισήμισι χρόνια.

Ότι υπάρχουν βουλευτές που απειλούν για τους πλειστηριασμούς. Ότι δεν θα ψηφίσουν κλπ, κλπ.

Μ@λακίες. Οι ίδιες μ@λακίες από τα ίδια σκύβαλα.

Στην όλη παραφροσύνη που ζούμε ως πολίτες η ευθύνη διαχωρίζεται σε τρία μερίδια.

Στο μερίδιο της κυβέρνησης.

Στο μερίδιο της αντιπολίτευσης.

Η ανταπόδοση της αξίας του…

Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ

Έχουν γραφτεί πολλά για όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Πάρα πολλά. Κι έχουν ειπωθεί άλλα τόσα.

Ίσως να έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα.

Αλλά για να μην είμαι απόλυτος, θα αφήσω μια περίπτωση να μην  έχουν.

Ίσως για να μη σταματήσει η ελπίδα. Γιατί αν έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα, τότε αυτό θα γυρίσει εναντίον όλων μας επειδή  θα έχουμε φτάσει ακόμα και σε τέλμα σκέψης.

Πολλοί έχουν διατυπώσει την άποψη ότι το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει.

Τη ζωή που λατρεύω…

Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ

Πεθαίνω…

Ναι πεθαίνω. Και το έχω πάρει απόφαση.

Με ενοχλεί μερικές φορές πλέον. Όχι συνέχεια. Πιο παλιά δεν μπορούσα να κλείσω μάτι το βράδυ από τις σκέψεις. Ίσως επειδή δεν ήξερα πότε θα πεθάνω ακριβώς.

Και τώρα δεν ξέρω, αλλά είπαμε… το πήρα απόφαση.

Τα άφησα όλα στον Θεό. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνω κουμάντο εγώ πλέον.

ΠΡΟΔΟΔΥΣΣΕΙΑ

Μετά τη  ΔΟΣΙΛΟΓΙΑΔΑ

ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ

 πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν

……………..

ΡΑΨΩΔΙΑ Ω

Ματάκια μου πότε θα ’ρθεις; Και πότε θα γυρίσεις;

Είκοσι έτη σε θωρώ, στον ύπνο μου μονάχα

Δέκα απ’ αυτά στον πόλεμο, κομματικών γραφείων

Και άλλα δέκα στο νερό, έγλυφες τους δελφίνους

Και τώρα που’σαι ζήτουλας, με άφησες μονάχη!!!

Όταν με τα μαλλάκια μου, σου  σκούπιζα τα σάλια

Τότε γλυκά με κοίταζες, όσο λεφτάς  κι αν ήσουν

Γύρνα λατρεία μου κοντά , γύρνα πάλι σε  μένα

Γιατί ποτέ δε στήθηκα σε ξένο χωρίς ρούχα

Γυμνή κανείς δεν θώρησε, το σφριγηλό κορμί μου

Μόνο εσύ αγάπη μου που δεν μιλάς καθόλου

Έλεγε η Πενέλοπε – όχι η Κρουζ – κι έκλαιγε με πόνο.

..

νννννννννννννννννννννννννννννν

ββββββββ

bbb b b b

Απλά υπάρχει…

Ο  Γελωτοποιός είχε γράψει στο τελευταίο του βιβλίο  « Η Λεγεώνα των Ψυχών»,  «Άλλο η επανάσταση και άλλο η μαγκιά».

Σοφή κουβέντα…

Η επανάσταση γίνεται πρώτα στις ψυχές. Γίνεται όταν τα όνειρα ζητούν την πραγμάτωση τους. Γίνεται όταν η ανάγκη για καλό είναι παντοδύναμη και σίγουρα πολύ πιο δυνατή από από την ανάγκη για καταστροφή.

Αυτό έχουν μπερδέψει πολλοί από τους σημερινούς νεοέλληνες τσιφτετελάδες. Αυτοί που μέχρι πριν από τρία χρόνια έριχναν τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τα χέρια και τα πόδια στο εκλογικό παραβάν. Αυτοί που έπαιρναν τα σημαιάκια και γυρνούσαν με τα αυτοκίνητα κρεμασμένοι από τα παράθυρα. Αυτοί που έδιναν 90% στα δύο αυτά κόμματα και το υπόλοιπο 10% στο ΚΚΕ, στο ΛΑΟΣ και το ΣΥΡΙΖΑ.

… και που Θεός!

γραφει ο αρισταρχος

Θέλεις να γράψεις αμέτρητες λέξεις. Ότι σου βγαίνει από την ψυχή και ανεβαίνει στον εγκέφαλο. Εκεί όμως καταλυμένος ο χώρος από περίεργα πράγματα και περίεργες φάτσες που σε μπλοκάρουν και δεν αφήνουν να περάσει τίποτε. Πάλι μπλέκει σε χιλιόκυκλους και εκπομπές θήτα που βάζουν το συνονθύλευμα σε κατάσταση ύπνου. Δεν αντιδρώ, δεν αναπτύσσω συναισθήματα, δεν σκέπτομαι. Απλά ψάχνω ένα μαξιλάρι να γύρω το κουρασμένο μου κεφάλι.

Αλήθεια φταίει η ζέστη; Φταίει η έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή. Φταίει η Ελληνικής προέλευσης και διάθεσης μελαγχολία. Πείτε ότι θέλετε. Εγώ έπαψα να νιώθω δυνατός και ικανός κατηγορίας Ι1. Σάμπως δεν βλέπω γύρω μου να κινείται τίποτε καλύτερο.

Ζήσε και άσε τους άλλους να… κουρεύονται.

γραφει ο αρισταρχος

 «Προχθές ήρθε η αστυνομία και πήρε μαζί της τσιγγάνους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Χθες ήρθε η αστυνομία και πήρε τους Εβραίους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Υστερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους πρόσφυγες. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Αργότερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους ομοφυλόφιλους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Σήμερα ήρθε η αστυνομία και πήρε εμένα. Και κανείς δεν είπε τίποτα». Μπρεχτ(Ημερολόγιο)

Άπαν… Άγαν!

γραφει  ο αρισταρχος

Και ήρθε το 1923, η μεγάλη Μικρασιατική καταστροφή. Ξεριζώθηκε ο Ελληνισμός ύστερα από περίπου δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Μαζεύτηκαν τα σύνορα και συρρικνώθηκε μαζί και η περηφάνια μας. Γέμισε η ψαρού προσφυγιά, παράγκα και θλίψη. Μέρα νύχτα το ραδιόφωνο έκανε ανακοινώσεις για χαμένους συγγενείς.  Ένα συνονθύλευμα Ελλήνων με περίεργη ιδιωματική γλώσσα  και έθιμα. Καινούρια χωριά με ονόματα από τις χαμένες πατρίδες, καινούριος πληθυσμός που πάσχιζε να ομογενοποιηθεί μέσα σε μια κολυμβήθρα σαν μια εθνότητα με τα ίδια χαρακτηριστικά, την ίδια γλώσσα και την ίδια  ιστορία.

Οι Πυξ-Λαξ, οι μπύρες και η χαμένη μας ανθρωπιά…

Tετάρτη, 7/9/2011. Οι Πυξ Λαξ θα ξανασμίγαν για να τραγουδήσουν μαζί μετά από πολλά χρόνια, στη σκιά μάλιστα του σχετικά πρόσφατου χαμού του Μάνου Ξυδούς.

Δυστυχώς, γίναμε δυστυχισμένοι!

γραφει ο αρισταρχος

Ήταν νέος, λεπτός, ψηλός με νευρικά χέρια και γυρτούς ώμους. Φαινόταν το κατείχε το… άθλημα. Ένα μεγάλο νταούλι κοντά στους πενήντα πόντους και μ’ ένα άσπρο μαντήλι να κρέμεται απ’ τον χορδιστή. Περασμένο στον αριστερό ώμο και γερμένο στ’ αριστερά. Έπεφτε με δύναμη ο κόπανος πάνω στην μεβράνη κι ακολουθούσε η βίτσα απ’ την άλλη να ξεσούρνει τον ίσο στην ίδια τονικότητα με το κλαρίνο και πάνω στο δυνατό μοτίβο  “Ωραία πούναι η νύφη μας”. Γλυκύτατο το κλαρίνο με δυο δυνατά πνευμόνια και μεγάλο πείσμα για την μουσική.

Περνούσε το σόι μπροστά από τη νύφη να σύρει το χορό. Να στριφογυρίσει την χαρτούρα πάνω από το πέπλο της νυφούλας και ύστερα να το πετάξει στου δυο οργανοπαίχτες. Σωστά τα βήματα και ρυθμικός ο χορός αλλά… κάτι λείπει. Κάτι λείπει και, είναι βαριά τα πόδια σοβαρά τα πρόσωπα. Λείπουν οι ψυχές. Καθισμένες πίσω από τα μάτια τους απλά παρακολουθούν, περισσότερο με περιέργεια. Λείπει η συμμετοχή, η μια ψυχή του κόσμου σ’ όλο το χωριό. Λείπει εκείνη η περιρρέουσα μοσχοβολιστή απ’ τα προικιά μυρουδιά και τα κουρασμένα φωτεινά, χαμογελαστά πρόσωπα. Λείπει η δύναμη κι ας ακούγεται ο κόπανος που χτυπά μέχρι το κοντοχωριό.

Τα παιδιά της ομίχλης

γραφει ο αρισταρχος

Ήλθε, είδε και απήλθε! Τι έδωσε, λάθος. Αυτός δεν δίνει ποτέ! Τι συζήτησε, ποτέ δεν θα το μάθουμε. Τι ζήτησε, ούτε αυτό θα το μάθουμε. Αλλά σίγουρα θα το νιώσουμε. Κι αν είναι και χοντρό, βοήθα Παναγιά! Τα τελευταία τρία χρόνια τι να λέμε. Αρχίσαμε, είναι η αλήθεια, να συνηθίζουμε…

Ο λόγος για τον υπερυπουργό μας πέραν, στην Γερμανική καγκελαρία. Τον περίφημο Σόϊμπλε. Τι κι αν είναι ανάπηρος, είναι αποτελεσματικός. Ξεπερνάει τους υφάλους και τους σκοπέλους με μοναδική ευκολία και με σταράτες κουβέντες “Το θέμα λύθηκε οριστικά το ’53 και δεν απασχολεί την Γερμανία” Τώρα, το τι λέμε εμείς για 500 τόσα δις δεν έχει και πολύ σημασία όταν η υπεύθυνη ηγεσία μας δεν το θέτει ρητά μπροστά στις παγκόσμιες κάμερες . Μπροστά στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Ακόμα και καλά για το δεδικασμένο του Διστόμου. Όμως…

Νάταν ψέματα…

γραφει ο αρισταρχος

Δεν ξέρω, νομίζω πως μέσα σε τρία χρόνια μειώθηκε το προσδόκιμό μου καταλυτικά. Αισθάνομαι σαν γέρος εκατό χρονών με κλεμμένες τις αναμνήσεις μου και οι προσδοκίες μου, τα όνειρα των παιδιών μου, ριγμένα αποκαΐδια στης απόγνωσης το τέλμα.

Προδομένος από τις ίδιες μου τις επιλογές τους ίδιους μου αγώνες για ανθρώπινη προοπτική.

Και πως τα ξεφορτώνεσαι, πως τα διορθώνεις τώρα, στην δύση της ζωής νιώθοντας αδύναμος, ανήμπορος ακόμα και γι αγώνες. Άλλωστε όλη η ζωή ήταν ένας αγώνας. Ένας αγώνας που προδόθηκε όπως πάντα από μέσα.

ΣΥΡΙΖΑ και… πράσινα άλογα!

γραφει ο αρισταρχος

Μια κυβέρνηση προσηλωμένη στην εκποίηση των πάντων κατά τις επιταγές των “αγαπημένων” συνεταιρο/τοκογλύφων. Μια βουλή που οι διεργασίες και οι μετακινήσεις τελευταία περνάν σχεδόν με αδιαφορία από την πλειονότητα του κόσμου και διεγείρουν μόνο τους κατ’ επάγγελμα ενημερωτές, τους δημοσιογράφους.

Ο κόσμος καίγεται γιατί…

…δεν τα φέρνει βόλτα, είτε γιατί είναι άνεργος αυτός ή τα παιδιά του και μοιράζονται τα εισοδήματα με περικοπές ”θανατηφόρες”(Θεός να φυλάγει μην υπάρχει χρηματοβόρα ασθένεια/ είσαι χαμένος) είτε γιατί από τις κλοπές αλληλεγγύης τα λεφτά δεν φτάνουν( οι υποχρεώσεις έμειναν αναλλοίωτες όπως ήταν και πριν το 2009).

Νταβατζηλίκια

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Με τον όρο «νταβατζηλίκι» χαρακτηρίζουμε κυρίως οποιαδήποτε συμπεριφορά ή πρακτική μοιάζει να μιμείται στις κοινωνικές σχέσεις, την ιδιότυπη σχέση “προστασίας” μεταξύ προαγωγού-προστάτη και πόρνης, όπως επίσης και οποιαδήποτε συμπεριφορά η καλλιέργεια πελατειακών σχέσεων εκ μέρους των ισχυρών προς αδύνατους, προκειμένου οι πρώτοι να εδραιώσουν τη θέση τους απέναντι στους δεύτερους.

Κατέληξε δε η λέξη «νταβατζής» να έχει εισχωρήσει και στην πολιτική ορολογία, όταν προηγούμενος Πρωθυπουργός την επικαλέστηκε προκειμένου να χαρακτηρίσει γνωστούς εξωθεσμικούς παράγοντες που προσπαθούν να παρέμβουν ή/και να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις προσκομίζοντας ίδια οφέλη.

Μια τέτοια συμπεριφορά χαρακτηρίζει και την αξίωση μιας εταιρίας που συστήθηκε στο «άρπα-κόλλα» με το ΦΕΚ αριθ. 2217 τ.Β΄ της 19/11/2007 με την επωνυμία «Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Συγγενικών Δικαιωμάτων-Τηλεοπτικά Δικαιώματα».

Επιστρέφοντας από την κορυφή της σιωπής…

 γράφει ο Άκης Kουστουλίδης

Πάει καιρός που εκείνος ο ψίθυρος μέσα μου κοντεύει να γίνει αστραπή και να με κάψει.

Προτού με κάψει και όσο είναι ακόμη βοή, κάποια δύναμη με σπρώχνει μπροστά σε μια λευκή σελίδα, μου δίνει ένα μολύβι και μου παίρνει το τηλεσκόπιο της ψυχής λίγο πριν τυφλωθώ.

Τρέμει το χέρι μου μπροστά στον αποχαιρετισμό της σιωπής, ένα δάκρυ γιατρεύει την όρασή μου δίνοντας ζωή στις εικόνες, η βοή πλέον είναι πολλές φωνές που μπορούν τα αυτιά μου να ακούσουν καθαρά, μα το πρόβλημα είναι οι πληγές της καρδιάς μου που ρέουν άφθονο ζεστό αίμα, που για να σταματήσει χρειάζεται εκείνο το μαγικό άγγιγμα της ψυχής.

Όσο και να θέλω να πιστέψω πως ξέρω, πάντα νιώθω γυμνός αφήνοντας τον πλούτο της σιωπής, πάντα νιώθω φτωχός από λέξεις και η προσπάθειά μου να ενώσω της φωνές με τις εικόνες είναι πάντα διαφορετική, είναι πάντα αλλόκοτη, μα είναι τόσο ανακουφιστική που νιώθω μια παράξενη άνεση μέσα στην σκληρή αγκαλιά της αλήθειας μου.

Το εύδαιμον το ελεύθερον…

γραφει ο αρισταρχος

Ένα σπίτι σιδηρόφρακτο, σε τι διαφέρει από μια φυλακή; Στο ότι μπαίνεις, βγαίνεις στο σπίτι όποτε θέλεις; Και την ψυχή σου, τι την κάνεις; την παίρνεις μαζί σου ή την ξεχνάς μέσα. Σίδερα και ελευθερία πάνε ποτέ μαζί;

Το 430πΧ ο Περικλής στον επιτάφιό του για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου αναφωνούσε “Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον” (Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.)

Αυτό το περί ελευθερίας νόημα μεταφέρθηκε στις μέρες μας σε όλο του το μεγαλείο σε ένα ναό της Δημοκρατίας σύμβολο του έθνους αλλά και ολόκληρου του κόσμου, το Ελληνικό κοινοβούλιο. Μια ελευθερία, εκπεφρασμένη από την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία. Που όμως…

Ωρέ Καραμήτρο, έτσι θα γίνει η ανάκαμψη;

γραφει ο αρισταρχος

Έφτασε η ώρα τους και περιμένοντας τον πελαργό να τους φέρει τον καρπό της αγάπης τους προσπαθούν σαν δυό χελιδονάκια ψαλιδωτά να φτιάξουν την φωλίτσα τους, για να προστατέψουν  αυτό που θάρθει. Ανήμπορο, κλαψιάρικο, μαχόμενο να κερδίσει μια θέση κάτω από τον ήλιο της παναθρωπιάς. Μια ζεστασιά που θα αντικαταστήσει την θαλπωρή μιας μήτρας  που φιλοξένησε για εννέα μήνες το ανάπτυγμα ενός από τα θαύματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ίσως και το μεγαλύτερο όλων.

Αυτή η ετοιμασία της φωλιάς δυστυχώς είναι ευρωβόρα και δαπανηρή. Ενοίκιο για την φωλιά, δαπάνη για τα χρειώδη και τα μάτια ψηλά στη ζωγραφιά του αγιογράφου που η ψυχή μετουσιώνει σε υπερβατική αγιοσύνη. Mε μάτια και αυτιά ανοιχτά, έτοιμη να ακούσει το παράπονο, το κάθε παράπονο και την κάθε ικεσία. Είναι από αυτά που γελάει ο τσιφούτης βλέποντας κέρδη ακόμη και στην σταύρωση.

Put the -ντοματ- down!

γραφει ο αρισταρχος

“Put the –κοτ- down”. Θυμάστε; Τώρα κάπου θα επεκταθεί και θα γίνει “… and don’t touch the –ντομάτ και πέπερ-! ” Ξερίζωμα και άρπαγμα απ’ την ταράτσα τις ντοματιές που τόλμησε ο παράνομος να καλλιεργήσει και βασανιστήρια να πει που κρύβει τον… παραγωγικό σπόρο. Κι αν σας φαίνεται υπερβολή θυμηθείτε πως στην Αμερική έγινε νόμος του κράτους (S-510), ηΑστυνομία τροφίμων. Κοινώς, απαγορεύεται να καλλιεργεί κάποιος στο σπίτι του ή στο αγροτεμάχιό του λαχανικά.  Και ότι γίνεται στην Αμερική, όπως ξέρετε, ταξιδεύει πολύ γρήγορα και εδώθε. Τώρα θα μου πείτε “Καλά, εδώ είναι Ελλάδα. Τέτοια δεν γίνονται εδώ. Τι δηλαδή, θα πεις στον κυρ-Μήτσο και την κυρά-Στυλιανή που μεγάλωσαν και γέρασαν με τα λαχανικά τους “απαγορεύεται το σπείρειν και δώσε τον σπόρο του μπαμπά σου γιατί κινδυνεύεις από τις τοξίνες της… ντομάτας;” Σας φαίνεται τραβηγμένο;

ΔΕΙΤΕ το απεργιακό πρόγραμμα της ΕΡΤ

ΔΕΙΤΕ LIVE:

Πριν χαθεί για πάντα…

Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ

Είναι γνωστή η ιστορία με τον Ινδιάνο παππού που μιλάει στο εγγονάκι του και του περιγράφει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό, παρομοιάζοντας τα με λύκους.

Όταν ο μικρός Ινδιάνος ρωτά ποιος από τους δύο λύκους νικά, η απάντηση του γέροντα είναι αποστομωτική… «Αυτός που ταΐζεις περισσότερο».

Η απάντηση του γέροντα θα μπορούσε να δοθεί όχι μόνο στη μάχη του καλού με το  κακό αλλά και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις μέσα στη ζωή. Το βασικό όμως είναι ότι ο σοφός γέροντας μιλώντας για το καλό και το κακό γενικεύει ώστε κάθε πτυχή της ζωής που έχει τις επιλογές ανάμεσα στο καλό και στο κακό να έχει και  απάντηση.

Ας κάνουμε αγάλματα σε όλους τους πολιτικούς μας για την τεράστια προσφορά τους στην ανθρωπότητα!!!!!!

 γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει στο στάδιο της ένωσής μου με την φύση. Έχοντας κουραστεί από τα πολλά τα λόγια και τα πύρινα επαναστατικά γραπτά των διάφορων συναγωνιστών μου και των αντίπαλων βολεμένων φίλων μου, έβαλα σε δράση ένα σχέδιο το οποίο το είχα καλά κρυμμένο μέσα στα όνειρά μου.

Πρακτικά αφού μου τελείωσαν οι δουλείες με τα ευρώπουλα και από την στιγμή που δεν ήμουν από αυτούς που έδωσα την ψήφο μου για μια θέση, ήρθα στο σημείο όπου ή έπρεπε να πάω στο εξωτερικό, ή να κάτσω εδώ και να παλέψω μαζί με κάτι λίγους τρελούς που πιστεύουν ακόμη στο μεγαλείο του ανθρώπου.

Τέτοιαν ημέρα…

γραφει ο αρισταρχος

Σήμερα είναι 23 Μαρτίου. Σε δύο ημέρες θα γιορτάσουμε την ανάμνηση της έναρξης  του αγώνα μας για την πολυπόθητη ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Ακριβώς 368 χρόνια κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία. Μια Ελλάδα που ανάσανε κρυφά, πολλαπλασιάζονταν κρυφά, μορφώνονταν κρυφά, οπλίζονταν με το σαράκι της λευτεριάς κρυφά. Έφτασε εκείνη η πολυπόθητη μέρα και φούσκωσαν τα στήθια με ενθουσιασμό. Φόρεσαν τις καθαρές φουστανέλες και τα περιποιημένα τσαρούχια, στράβωσαν το κόκκινό τους φέσι κι έβαλαν τα κουμπούρια τους στο σελάχι. Ύστερα πήραν της μάνας και του πατέρα την ευχή για να καταλήξουν μπροστά στα πετραχήλια της ορθοδοξίας να πάρουν την ευλογία της για την καλή έκβαση του αγώνα που άρχιζε σε όλο το Ελληνικό βιλαέτι.

Ένας αγώνας άνισος που τον άντρωνε η δύναμη και η δίψα της ψυχής για ελευθερία. Και τα διαζευκτικά δεν ήταν πολλά. Ένα “ταν ή επί τας” μεταφρασμένο στην πραγματικότητα του 1821. “Ζωή ή θάνατος”. Περιθώριο για κάτι άλλο δεν υπήρχε. Αυτή ήταν η γνώριμη Ελληνική λεβεντιά ζωντανεμένη από αμέτρητα παλικάρια όσα και οι Έλληνες. Όλοι ήρωες αθάνατοι. Για μια ιδέα, την ελευθερία.

Πρέπει να ξεπεράσουμε το ταμπού! Πρέπει τελειώνουμε με αυτἠν την ΕΕ

http://wp.me/pWOiz-KaA

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η ΕΕ από ένωση κρατών έχει καταντήσει γερμανική ηγεμονία. Οι παράλογες απαιτήσεις και η ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας έχουν διαστρέψει την ιδέα της ενότητας των λαών. Κι όπως κάθε συμμαχία που καταλήγει σε ηγεμονία οδηγεί ιστορικά σε καταστροφές.

Πρέπει λοιπόν να διαλυθεί τώρα αυτή η ΕΕ. Δεν μπορεί πλέον να υπάρξει και να διασφαλίσει την ευημερία των λαών της. Φέρνει μόνο την καταστροφή. Και λέω ότι πρέπει να διαλυθεί τώρα γιατί είμαι σίγουρος ότι θα αυτοκαταστραφεί σε εύλογο χρονικό διάστημα και θα καταστραφεί με τεράστιο κόστος και δυστυχώς ανθρώπινες απώλειες κυρίως στον νότο.

Χρυσοπράσινο φύλλο…

γραφει ο αρισταρχος

Kαι τώρα τι γίνεται; Θα βγει η Κύπρος από το ευρώ; Θα πτωχεύσει; Θα χάσει τα πετρέλαια και το αέριο μαζί; Τα πάντα παίζονται. Όλα είναι ρευστά και κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά κάτι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι Μέρκελ και Σόϊμπλε έσπασαν τα μούτρα τους. Έσπασε ο τσαμπουκάς τους! Αυτό που περίμεναν να συμβεί και να κλείσει ομαλά ήταν η εντός τριημέρου υποταγή στην μπότα τους η μικρή δεύτερη Ελληνική πολιτεία “για να ξεμπερδεύουμε με αυτή την κακιά φάρα”.

Έλα όμως που αυτή η κακιά φάρα βρήκε στο πρόσωπο της μεγαλονήσσου τα ΟΧΙ και τα μολών λαβέ του Ελληνισμού προς δόξαν των Ελλαδιτών χειροκροτητών και ευκόλως πεισθέντων για ψήφιση οτιδήποτε παρά τω οιονδήποτε ακόμη και χωρίς ανάγνωση του προς ψήφιση περιεχομένου. Μια φορά την πάτησαν το 74 με το πραξικόπημα, δεύτερη δεν το ματακάνουν. Βλέπεις σαν παιδιά της Αφροδίτης γνωρίζουν πως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

Ακόμη είστε στις καρέκλες σας πολιτικοί ανδρείκελα;

http://wp.me/pWOiz-JZB

ΝΑΙ! Βρέθηκε ένα μικρό νησάκι κάπου σε μια άκρη της Μεσογείου να πει βροντερό ΟΧΙ στο να γίνει προτεκτοράτο. Μέχρι και οι κυβερνητικοί βουλευτές της Κύπρου που έως και σήμερα το πρωί σε κυπριακά και ελληνικά κανάλια έλεγαν για την αναγκαιότητα της υπερψήφισης του πλάτσικου στους λογαριασμούς των Κυπρίων, αλλιώς οι επιπτώσεις θα είναι χειρότερες(!), αναγκάστηκαν να απόσχουν για να μην ρεζιλευτούν, να μην στιγματιστούν με την ρετσινιά του προδότη της χώρας τους, μπροστά στην κατακραυγή!

Και ω του θαύματος!!!

Αντί η Κύπρος να έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη αυτήν την στιγμή, όλοι στην Ευρώπη έχουν στραφεί εναντίον της παράλογης απόφασης του προχθεσινού Eurogroup, για το οποίο ακόμη δεν μάθαμε ποια ήταν η θέση της Ελλάδας του Σαμαρά και του Στουρνάρα.

Γράμμα από την Ελλάδα. Μάρτης 2013.

γραφει ο αρισταρχος

Πλησιάζει η μεγάλη γιορτή της παλιγγενεσίας η 25 Μαρτίου ημέρα κήρυξης της Ελληνικής επανάστασης για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας από το τετρακοσίων ετών γονάτισμα πάνω από τα Τούρκικα τσαρούχια και το χατζάρι πάνω στο σβέρκο μας. Κάτι τέτοιες μέρες , δεν ξέρω, με πιάνει μια μελαγχολία σ’ αντίθεση με τα νεανικά μου χρόνια που τρελαινόμουν στην ιδέα πως θα γέμιζα με όλους αυτούς τους υπέροχους Έλληνες που έδωσαν με ανυπέρβλητη τόλμη τη ζωή τους για ένα όνειρο που ποτέ δεν έζησαν. Την ελευθερία! Περιδιαβαίνοντας στους ατέρμονες διαδρόμους του διαδικτύου έφτασα, ίσως εσκεμμένα, στο υπέροχο ποίημα του Πυθαγόρα απαγγελμένο/τραγουδισμένο από την εκφραστική φωνή της Μαρινέλλας. “Γράμμα από το μέτωπο” με αναφορά στο έπος του ’41(τι σημασία έχει το πότε;) .

Δεν βαρέθηκες φίλε μου να ελπίζεις να ζήσεις μέσα σε μια σάπια δημοκρατία;

γράφει ο Άκης Kουστουλίδης

Έχει καιρό τώρα που έριξα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν οι πολιτικοί μαζί με τα κανάλια.
Προσπάθησα να γίνω στην φαντασία μου ένας πολίτης νόμιμος και έγινα ένας αριθμός.
Προσπάθησα να φανταστώ την ζωή μέσα από την δική τους προτεινόμενη  δημοκρατία και ένιωσα δούλος.

Προσπάθησα να κατανοήσω την γλώσσα τους μα είδα ψέμα τυλιγμένο από άπειρες όμορφες λέξεις των προγόνων μου .
Προσπάθησα να σχεδιάσω τον επαγγελματικό μου μέλλον μέσα στην δική τους αγορά και βρέθηκα σε ένα κελί για φοροφυγάδες.
Προσπάθησα να φανταστώ την οικογένειά μου μέσα στα πρότυπα της κοινωνίας που μας λανσάρουν κάθε μέρα και είδα παιδιά πεινασμένα με δάκρυα στα μάτια.
Προσπάθησα να φανταστώ την Ελλάδα δημοκρατικά ελεύθερη μα είδα μοναχά τυράννους.
Προσπάθησα να πιστέψω στην ελπίδα για έναν καλύτερο μέλλον μα έχασα την πίστη μου για λευτεριά.

Kazan kazan!

γράφει ο αρίσταρχος

Έχουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με την υφαλοκρηπίδα και με τους Τούρκους στο Ανατολικό Αιγαίο. Και συγκεκριμένα από Ρόδο σε Καστελόριζο. Ακόμη από την εποχή του Αντρέα Παπανδρέου με το περίφημο mea culpa και την εν συνεχεία αξίωση των γειτόνων με τo casus belli. Και για όλα φταίει το πετρέλαιο που κρύβεται κάτω από τα νησιά μας αλλά και η αδυναμία μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας όπως απορρέουν από το διεθνές δίκαιο.

Πάνω σ’ αυτή την αδυναμία η Τουρκία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσπαθεί να χτίσει γκρίζες σκιές που θα αμφισβητήσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Και μέχρις ενός σημείου το πετυχαίνουν να μας απαγορεύουν να “ανοίξουμε μια τρύπα στην αυλή μας”! Ναι ακριβώς έτσι, έρχεται ο γείτονας και σου απαγορεύει στην αυλή σου να σκάψεις. Πόσο δίκαιο φαντάζει αυτό;

Έχεις ευθύνη για τον θάνατο της Πατρίδας σου.

Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ

Έλληνα ξύπνα. Ξύπνα επιτέλους.

Σταμάτα να βάζεις ταμπέλες. Σταμάτα να κάνεις αυτό που τα ΜΜΕ και το κομματικό σύστημα κάνει σε καθημερινή βάση για να συνεχίσει να υπάρχει.

Ποιος συμφωνεί με τον άλλον στα πάντα; Ποιος ταιριάζει με τον άλλο στα πάντα;

Αν ένας αριστερός είναι ανώμαλος σημαίνει ότι είναι όλοι ανώμαλοι;

Αν ένας δεξιός είναι αδερφή σημαίνει ότι όλοι οι δεξιοί είναι αδερφές;

Είναι δυνατόν να παίζετε το παιχνιδάκι τους μεταξύ σας;

Ξέρετε τι είναι η ταμπέλα; Άρνηση του δικαιώματος της μετάνοιας.