… και που Θεός!

γραφει ο αρισταρχος

Θέλεις να γράψεις αμέτρητες λέξεις. Ότι σου βγαίνει από την ψυχή και ανεβαίνει στον εγκέφαλο. Εκεί όμως καταλυμένος ο χώρος από περίεργα πράγματα και περίεργες φάτσες που σε μπλοκάρουν και δεν αφήνουν να περάσει τίποτε. Πάλι μπλέκει σε χιλιόκυκλους και εκπομπές θήτα που βάζουν το συνονθύλευμα σε κατάσταση ύπνου. Δεν αντιδρώ, δεν αναπτύσσω συναισθήματα, δεν σκέπτομαι. Απλά ψάχνω ένα μαξιλάρι να γύρω το κουρασμένο μου κεφάλι.

Αλήθεια φταίει η ζέστη; Φταίει η έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή. Φταίει η Ελληνικής προέλευσης και διάθεσης μελαγχολία. Πείτε ότι θέλετε. Εγώ έπαψα να νιώθω δυνατός και ικανός κατηγορίας Ι1. Σάμπως δεν βλέπω γύρω μου να κινείται τίποτε καλύτερο.

Ζήσε και άσε τους άλλους να… κουρεύονται.

γραφει ο αρισταρχος

 «Προχθές ήρθε η αστυνομία και πήρε μαζί της τσιγγάνους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Χθες ήρθε η αστυνομία και πήρε τους Εβραίους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Υστερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους πρόσφυγες. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Αργότερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους ομοφυλόφιλους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Σήμερα ήρθε η αστυνομία και πήρε εμένα. Και κανείς δεν είπε τίποτα». Μπρεχτ(Ημερολόγιο)

Άπαν… Άγαν!

γραφει  ο αρισταρχος

Και ήρθε το 1923, η μεγάλη Μικρασιατική καταστροφή. Ξεριζώθηκε ο Ελληνισμός ύστερα από περίπου δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Μαζεύτηκαν τα σύνορα και συρρικνώθηκε μαζί και η περηφάνια μας. Γέμισε η ψαρού προσφυγιά, παράγκα και θλίψη. Μέρα νύχτα το ραδιόφωνο έκανε ανακοινώσεις για χαμένους συγγενείς.  Ένα συνονθύλευμα Ελλήνων με περίεργη ιδιωματική γλώσσα  και έθιμα. Καινούρια χωριά με ονόματα από τις χαμένες πατρίδες, καινούριος πληθυσμός που πάσχιζε να ομογενοποιηθεί μέσα σε μια κολυμβήθρα σαν μια εθνότητα με τα ίδια χαρακτηριστικά, την ίδια γλώσσα και την ίδια  ιστορία.

Οι Πυξ-Λαξ, οι μπύρες και η χαμένη μας ανθρωπιά…

Tετάρτη, 7/9/2011. Οι Πυξ Λαξ θα ξανασμίγαν για να τραγουδήσουν μαζί μετά από πολλά χρόνια, στη σκιά μάλιστα του σχετικά πρόσφατου χαμού του Μάνου Ξυδούς.