Ζητείται βαφεύς!

γραφει ο αρισταρχος

Ανέκδοτο(;).

Είδε την είσοδο με τις μεγάλες πόρτες του παραδείσου ο Άγιος Πέτρος σε άσχημη κατάσταση και αποφάσισε να την βάψει. Ζήτησε και του έφεραν τρεις ελαιοχρωματιστές που είχαν πεθάνει πρόσφατα. Έναν Αλβανό, έναν Γερμανό κι έναν Έλληνα.

“Αυτή είναι η είσοδος με τις πολλές πόρτες. Θέλω να δώσετε προσφορά για να την βάψετε” είπε ο Άγιος. Ύστερα από κάποια μελέτη πρώτος έδωσε την προσφορά του ο Αλβανός.

Η χαρά του … λάθους

Γράφει η ΣΟΦΗ

Εδώ και πολύ καιρό βλέπω παντού τριγύρω μου απελπισία, λύπη, οργή, ζήλια, φθόνο κι ενίοτε μίσος (η ταχύτητα της εναλλαγής συναισθημάτων σε όλους μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, αγγίζει την ταχύτητα του φωτός)…

Δεν θα πω ότι δεν είναι δικαιολογημένα ως ένα βαθμό όλα αυτά τα συναισθήματα.. Σήμερα όμως έθεσα στον εαυτό μου ένα ερώτημα: μήπως αυτά τα συναισθήματα είναι εκείνα που μας απομακρύνουν περισσότερο από τον άνθρωπο και την όποια λύση στα προβλήματά μας; Μήπως ακριβώς αυτή η κατάσταση έχει δρομολογηθεί και γι αυτόν το λόγο; Ακριβώς για να φτάσουμε σε ότι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει και να γεμίσουμε τον κόσμο μας αλλά και την ύπαρξή μας με αρνητική ενέργεια, λοξοδρομώντας για μία ακόμη φορά από τον πραγματικό –θετικό- εαυτό μας που βρίσκεται δυνητικά εντός όλων μας;

Λέω.. μήπως;