γραφει ο αρισταρχος
(αφιερωμένο σ’ όλους πριν την απελπισία)
Κολημμένος πάνω σε τρεις λέξεις νιώθεις πως κάτι σε τραβάει στην άβυσσο που επέλεξες σαν λύση. “πρέπει να τελειώνω”.
Τα μέτρησες και τα ζύγισες άπειρες φορές τον τελευταίο χρόνο. Η απόλυση, η διάλυση και ύστερα η ξευτίλα. Πάνω από τις δυνάμεις σου, πάνω από τις αντοχές σου. Κυνηγημένος από τις υποχρεώσεις και τις “τύψεις” που δημιούργησε η υπερευαισθησία σου για την ανέχεια ανθρώπων ολοκληρωτικά κρεμασμένων πάνω στις πλάτες σου. Δεν άντεξες και κατέθεσες τα αμυντικά σου όπλα. Το ισχυρότερο από τα γενετήσια ένστικτά σου η επιβίωση, κατέρρευσε! Έμεινες γυμνός και απορημένος να κοιτάς το μίζερο είναι σου.
Πουθενά η βοήθεια, η αρωγή. Τα έψαξες με αγωνία και πανικό. Έτρεξες σπάζοντας αστραγάλους, σκίζοντας παπούτσια, διανύοντας χιλιόμετρα. Τα λίγα ψίχουλα κάποιου επιδόματος ανεργίας δεν περίσσεψαν να καλύψουν το φροντιστήριο του μεγάλου ούτε καν αυτό το Aerolin, για το άσθμα της μικρής. Σύντροφος σ’ αυτή την ερεβώδη πορεία ο σύντροφος της ζωής σου.
