Δουλειά ναι, δουλεία όχι.

γραφει ο αρισταρχος

“Όση είναι η ανεργία άλλη τόση είναι η μικρή ή και καθόλου αμοιβή”

Πώς να σηκωθώ να πάω στην δουλειά. Δουλειά μη αμειβόμενη δουλεία είναι. Δυσβάσταχτη και ανέντιμη.

Φοβάμαι να  φύγω μήπως και την χάσω . Ποια να χάσω; Την δουλειά. Γιατί ρωτάς, την είχα ποτέ; Σωστά, ήταν μια … ας πούμε μη αμειβόμενη εργασία. Δηλαδή ότι και ένας Καλός Σαμαρείτης. Μόνο που εκείνος κολλάει παραδόσιμα(ένσημα του παραδείσου) για την ψυχούλα του για να την σώσει από της κόλασης τα δεινά. Ενώ εγώ για την τσεπούλα του αφεντικού(χα!).

Χαιρετίσματα στην εξουσία !!!!!!

http://wp.me/pWOiz-Flc

Γράφει ο Άκης Κουστουλίδης

Ο πιο δύσκολος δρόμος του ανθρώπου είναι  ο δρόμος που τον οδηγεί  κοντά στην ψυχή του . Δεν με νοιάζει ποιος κύριος φιλόσοφος το είπε , ούτε ποιος και που το έγραψε, απλά είναι η διαπίστωση η δική μου, από το δικό μου προσωπικό  μονοπάτι που βαδίζω .
Την τελευταία εβδομάδα , ζώντας μέσα στο τελείως παρανοϊκό σκηνικό που διαδραματίζεται στην χώρα μου , οι αφορμές για να θυμώσω είναι πάρα πολλές , οι αφορμές για να παρατήσω την χώρα μου είναι άλλες τόσες , οι λόγοι που νιώθω προδομένος από το σύνταγμα και την βουλή πάρα πολλοί , να απομονώσω το τομάρι μου από την κοινωνική κατάθλιψη είναι κάτι που το κάνω εύκολα , να κλειστω μέσα στον εαυτό μου για να μην βλέπω όλα αυτά που συμβαίνουν είναι ένας ρόλος που πάλεψα για να τον αφήσω , το να προσπαθήσω να συμβαδίσω σύμφωνα με τους νόμους είναι πρακτικά αδύνατο  , να αυτοκτονήσω είναι μια λύση …

Τα ξεράδια σας ξέρετε!

γραφει ο αρισταρχος

Βενιζέλος 28/11/2012: “… γνωρίζουμε τι θα πει νάσαι άνεργος, να χάνεις την δουλειά σου …”

Αλήθεια; Ξέρεις;

Ξέρεις,

…τι θα πεί να σου φωνάζει το αφεντικό για να σου δώσει τα παπούτσια στο χέρι;

…ότι η δική μου απόλυση του μεροδούλη/μεροφάη προκαλεί την θανατηφόρα αγωνία σε μένα, τα παιδιά μου και την γυναίκα μου;

…λόγω έλειψης χρημάτων τρέχω στον μπαμπά και του ζητώ μερίδιο από την κομμένη(από σένα) σύνταξη των 700 ευρώ; Δηλαδή ζητώ από τον πατέρα μου να με γηροκομήσει εμένα και την οικογένειά μου. Το ξέρεις κι αυτό;(χαχαχαχαχαχαχα … ωχ! Κρατήστε με!)

… με τι δύναμη ψυχής θα στείλω το εννιάχρονο μουτράκι νηστικό στο σχολείο;

Μα είναι αλήθεια … το είπε η τηλεόραση…

http://wp.me/pWOiz-ENB

Σωθήκαμε ….μας δώσανε την δόση και έτσι θα ξεχαρμανιασουμε όλοι…
Σωθήκαμε … θα μείνουμε στο ευρώ και έτσι θα νιώθω ένας περήφανος Ευρωπαίος..
Σωθήκαμε … δεν θα χρεωκωπησουμε…μαμά έχεις 5 ευρώ να πάρω τσιγάρα;
Σωθήκαμε … ντριν ντριν …δεν το σηκώνω είναι από την τράπεζα….
Σωθήκαμε … επιτέλους τα νούμερα θα ζήσουν …εγώ όμως κύριε ; θα ζήσω ;
Σωθήκαμε ….

Της πατόζας η …βίδα

γραφει ο αρισταρχος

Της πατόζας η …βίδα

Τώρα τι μούρθε και θυμήθηκα τον φίλο μου τον Παύλο. Ήταν μάρτυρας, μαρτυριάρης του Ιεχωβά. Παρ’ ότι ο πατέρας του ήταν ιερέας ή κάτι τέτοιο αυτός μόνο κατ’ όνομα “γιαχο(υ)βάς”.Για να παίρνει κάποιο επίδομα. Ήταν πολύ ξύπνιος για να τον συνεπαίρνουν κάτι τέτοια.

Μηχανικός αυτοκινήτων και καλός. Περιζήτητος! Όταν είσαι αστέρι όλοι σε μαθαίνουν. Αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει την γλώσσα του. Τον εξέθετε πάντα ο αυθορμητισμός του. Τον πλησίασαν από ένα συνεταιρισμό να τους επισκευάσει μια τρισάθλια πατόζα. Πατόζα;

-Και τι εστί πατόζα ωρέ Αρίσταρχε;

-Sorry, ωρέ τζόβανα.

Πατόζα είναι ένα πράμα σαν βαγόνι που εξέχουν σφόνδυλοι και ιμάντες. Έχει τέσσερις ρόδες και κίνηση παίρνει από τον σφόνδυλο (με ιμάντα) ενός τρακτέρ σαν κι αυτό που ισοπεδώνει το τσίου, τσίου. Ρίχνουμε, δηλαδή έριχναν, από πάνω τα στάχυα που θέριζαν οι θεριστάδες με τα δρεπάνια( καμιά σχέση με τον εξ αποδώ με το ένα αλλά κοφτερό δρεπάνι) και όπως κουνιόντουσαν όλα τα κινητά μέρη χώριζαν το στάρι από τα τσόφλια και την ήρα. Δηλαδή μια κινητή αλωνιστική μηχανή. Και το σημείο της επιλογής για εργασία λεγόταν “γκλαμπάτσα”.

Μήπως να το πάρουμε αλλιώς;;;;

Γράφει η ΣΟΦΗ

Θλίψη, λύπη, απόγνωση, οργή, μίσος.. όπου γυρίσεις γύρω σου αυτά είναι τα κυρίαρχα αισθήματα.. χάθηκε η χαρά, το χαμόγελο, το γέλιο, η αισιοδοξία, η ελπίδα, η πίστη, η αληθινή αγάπη, τα όνειρα..

Χειμώνιασε.. τα δέντρα έχουν γυμνωθεί από το φύλλωμά τους, αλλά δεν υποφέρουν.. περιμένουν απλά την άνοιξη για να αναδειχθούν ξανά.. αυτός είναι ο κύκλος τους.. ένας αέναος κύκλος, ο κύκλος της ζωής τους. Τα πλάσματα κάνουν τον κύκλο της ζωής τους μέχρι ότου τους επισκεφθεί ο αιώνιος ύπνος. Όλα είναι κύκλοι.. μικροί ή μεγάλοι.. ένας κύκλος ξεκινά με τη γέννηση κι ένας κύκλος κλείνει με το θάνατο. Μια γνωριμία, ένας κύκλος που μπορεί να κλείσει μπορεί και όχι.. μια φιλία, μια οικογένεια, μια κοινωνία, η ανθρωπότητα..

Κάτω από την κληματαριά της πατρίδας

γραφει ο αρισταρχος

Μια φορά και κάποιον καιρό βρέθηκα σε μια πόλη, πύλη εισόδου σε μια χώρα απ’ αυτές που είχαν οι Ρωμαίοι για την είσπραξη των φόρων. Μεσοκαλόκαιρο με αφόρητη ζέστη.

Ένας καφενές και μια κληματαριά απ’ έξω να δροσίζει κάθε θερμόπληκτο που δεν πήγαινε στην θάλασσα. Είχε σύνορα και με την θάλασσα και με το βουνό. Και με τον Βούδα και με τον Αλλάχ, που λένε. Κάτω από την κληματαριά πέντε άνθρωποι πίνουν και συζητάν, κι εγώ …, τι θέλει η αλεπού στο παζάρι.

-Καλησπέρα αφεντάδες. Είπα και χαμογέλασα.

Άλλος είπε γειά σου, άλλος καλησπέρα , άλλος κάτι ακατάληπτο κι ο τελευταίος τίποτα. Οι τρεις με κοιτάζαν ίσια και οι υπόλοιποι με γερμένο το κεφάλι και τα μάτια ανασηκωμένα. Τουρκοκρατικό κατάλοιπο μιας καταραμένης εποχής.

Κ’ είναι λέω ο παράδεισος για μας…

http://wp.me/pWOiz-F4O

Βράδυ Σαββάτου χωρίς διάθεση για πολλά πολλά και με την μοναξιά μου παρέα,μου στριφογυρίζει στο μυαλό μια μελωδία με ένα στιχάκι να ξεκινάει πάλι από την αρχή κάθε φορά που τελειώνει

Κ’ είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί……και ξανά από την αρχή….και ξανά και ξανά…..

Σκέψεις , σκέψεις και κάτι ουφ γεμίζουν το μυαλό μου, η τηλεόραση στο χαμηλό παίζει κάτι παραστάσεις ειδήσεων , που μπερδεύουν ότι βλέπουν για πραγματικότητα τα μάτια μου , ακούω κάτι για νούμερα , κάτι για βιωσιμότητα , κάτι πως τα λένε αυτά τα ευρωπαϊκά γκρουπ όπου οι άρχοντες αποφασίζουν τι να σώσουν πρώτα .

---

Ως πότε παληκάρια …

γραφει ο αρισταρχος

10εκτμ Έλληνες εντός των τειχών, 10εκτμ Έλληνες εκτός των τειχών. Μια πεφωτισμένη, θέλω να πιστεύω, φυλή. Ζητείται ένας ΕΛΛΗΝΑΣ με βαριά …γόνατα. Ένας Έλληνας με οράματα, με δυναμική. Ένας Έλληνας …Ελληναράς. Να σηκώσει το χέρι και με τεντωμένο δάχτυλο σαν νέος Κολοκοτρώνης να δείξει τον δρόμο της εξόδου από τον ανθελληνισμό.

Η χώρα βυθίζεται στην καταστροφή έρμαιο των οπλών των τεράτων που μάχονται για την νομισματική επικράτηση. Και την πάλη τους αυτή την  μετέφεραν σ’ αυτή την χώρα γιατί απλά βρήκαν τους κατάλληλους εργολάβους. Πάντα είχαμε, δυστυχώς, απ’ αυτούς. Είναι οι ίδιοι που άνοιγαν τις κερκόπορτες και έδειχναν τα μονοπάτια στις Θερμοπύλες. Είναι οι ίδιοι που φωνάζουν Heil-Greece. Bone arrive …signore Baroso

Έκλεψαν και έφεραν με τις ανόητες επιλογές τους μια χώρα στο χείλος της καταστροφής. Κοινό μυστικό σ’ όλο τον κόσμο. Και οι επόμενοι καλύπτουν τους προηγούμενους. Κι αν τους παραζορίσεις το πολύ πολύ να τσιρίξουν “αν έχετε αποδείξεις, στον εισαγγελέα”.

Όνειρα και εκδοχές.

γραφει ο αρισταρχος

Έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα στα χέρια και στήριξε τους αγκώνες πάνω στο τραπέζι. Προσπαθούσε να φέρει τον εγκέφαλό της σε κατάσταση ικανή για σκέψη. Το μεγάλο χασμουρητό όμως δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο. Απλά, ο εγκέφαλος αρνιόταν να πάρει μπροστά. Έκλεισε και τα μάτια κι ύστερα την πήρε πάλι ο Μορφέας στην αγκαλιά του σ’ αυτή την άβολη στάση.

Τυραννικός τεχνοκράτης άτεγκτος η αφύπνιση από το κινητό της, πάντα στην ώρα της άρχισε να την τραγουδάει ζεστά, γλυκά με τον Adamo στο mon cinema. Χαμογέλασε και έγειρε το κεφάλι χαδιάρικα, τρυφερά μες τις παλάμες της μόλις ακούστηκε το je t’aime.

Θεέ μου, πόσο ανάγκη το είχε αυτό. Μια αγκαλιά, μια τρυφερή φωνή να της πει πως την αγαπούν. Αυτή και μόνον αυτή, χωρίς την ανάλογη ανταπόδοση από το κορμί της για τα δύο εικοσάρικα διπλωμένα πάνω στο μπλε κομοδινάκι. Δίπλα στο κρεβάτι του αγοραίου.  Εκεί, στο βρώμικο στενό με τα θαμπά και πολύχρωμα φώτα. Στον πρώτο όροφο της παλιάς οικοδομής με το κουδούνι στην πόρτα μέρα νύχτα φωτεινό. “Λίτσα”. Κι απ’ έξω στον δρόμο ένα κόκκινο φανάρι, κράχτης. Ένας βουβός ντελάλης που “διαλαλεί” την όμορφη πραμάτεια.   “Εντός ενοικιάζεται η Ευτυχία να σας χαρίσει ευτυχία”.

Να θυμηθούμε ποιοί είμαστε;

γραφει ο αρισταρχος

Μήπως έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε τι κρύβουμε στα βρακιά μας; Και δεν εννοώ τα οπίσθια, αυτά τα έμαθαν οι φίλοι μας δανειστές με όλες τις λεπτομέρειες. Να δούμε τι έχουμε, μήπως και νιώσουμε λίγο άντρες με τις Ελληνογκομενάρες δίπλα μας και σταματήσουμε το παρακαλετό και το σκύψιμο.

Πάντα ήμασταν λαός που σκεπτόμασταν με το πνεύμα που μας μοίρασε πλούσια το DNA της φυλής και η περιούσια πέτρα που πάνω της κατοικούμε. Κι ας μας το χαλάνε λίγο μ’ αυτά τα chemtrails που μας ραντίζουν δήθεν για την προστασία του πλανήτη. Η κουτοπονηριά και η οσφυοκαμψία ήταν το τίμημα  για τα τετρακόσια χρόνια συμβίωσης με αγάδες, ντερβισάδες, πασάδες και εξωμότες. Πληρώσαμε/νουμε και θα πληρώνουμε, και μάλιστα πολύ ακριβά τον χαμό από την άλωση του 1453.

Ομαδική παράκρουση

γραφει ο αρισταρχος

Η “υπεύθυνη” κυβέρνηση παρ’ ότι ρωτήθηκε εκατοντάδες φορές και μέσω των blogs χιλιάδες, μυριάδες φορές δεν απάντησε τι συμβαίνει μ’ αυτά τα περίεργα chemtrails. Ας, τουλάχιστον, μας απαντήσει εκτός από βαρέα μέταλλα και αλουμίνιο η gourmet συνταγή που μας ραντίζει περιέχει και τίποτε χασίς. Ή , ποιος ξέρει, μπορεί και στο νερό, στο ψωμί, τα χάπια, στο γλυκό ή κακόβουλο αεράκι που μας φυσάει. Δεν μπορεί, ο Ελληνικός λαός τελεί μαστουρωμένος. Κουβαροχτυπημένος!

Αλλιώς δεν εξηγούνται οι περίεργες απαντήσεις στα διάφορα γκάλοπ. Να ψηφίζει πρώτο κόμμα τον Σύριζα με 22.5% και τον αρχηγό του, τρίτο στην σειρά πίσω από τον αρχηγό του 5% Φώτη Κουβέλη! Ούτε οι καλύτεροι ψυχαναλυτές θα βγάλουν συμπέρασμα. Να ψηφίζεται ο Στουρνάρας 50% ικανότερος πέραν(;), την ίδια μέρα που καταθέτει την αναλγησία μαζί με την γραφή, υποκάτωθεν της υπογαστρίου χώρας, της δημοκρατίας και την  παράκαμψή της με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Ζητείται βαφεύς!

γραφει ο αρισταρχος

Ανέκδοτο(;).

Είδε την είσοδο με τις μεγάλες πόρτες του παραδείσου ο Άγιος Πέτρος σε άσχημη κατάσταση και αποφάσισε να την βάψει. Ζήτησε και του έφεραν τρεις ελαιοχρωματιστές που είχαν πεθάνει πρόσφατα. Έναν Αλβανό, έναν Γερμανό κι έναν Έλληνα.

“Αυτή είναι η είσοδος με τις πολλές πόρτες. Θέλω να δώσετε προσφορά για να την βάψετε” είπε ο Άγιος. Ύστερα από κάποια μελέτη πρώτος έδωσε την προσφορά του ο Αλβανός.

Η χαρά του … λάθους

Γράφει η ΣΟΦΗ

Εδώ και πολύ καιρό βλέπω παντού τριγύρω μου απελπισία, λύπη, οργή, ζήλια, φθόνο κι ενίοτε μίσος (η ταχύτητα της εναλλαγής συναισθημάτων σε όλους μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, αγγίζει την ταχύτητα του φωτός)…

Δεν θα πω ότι δεν είναι δικαιολογημένα ως ένα βαθμό όλα αυτά τα συναισθήματα.. Σήμερα όμως έθεσα στον εαυτό μου ένα ερώτημα: μήπως αυτά τα συναισθήματα είναι εκείνα που μας απομακρύνουν περισσότερο από τον άνθρωπο και την όποια λύση στα προβλήματά μας; Μήπως ακριβώς αυτή η κατάσταση έχει δρομολογηθεί και γι αυτόν το λόγο; Ακριβώς για να φτάσουμε σε ότι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει και να γεμίσουμε τον κόσμο μας αλλά και την ύπαρξή μας με αρνητική ενέργεια, λοξοδρομώντας για μία ακόμη φορά από τον πραγματικό –θετικό- εαυτό μας που βρίσκεται δυνητικά εντός όλων μας;

Λέω.. μήπως;

Αναπότρεπτη έξοδος.

γραφει ο αρισταρχος

Το τηλέφωνο χτύπησε δαιμονισμένα για χιλιοστή φορά. Τούριξε μια κλεφτή ματιά 69440..…. Το ίδιο νούμερο η ίδια εταιρεία και πάντα για τον ίδιο λόγο. Πέμπτη ληξιπρόθεσμη δόση και το σύνολον τρεις χιλιάδες πεντακόσια ευρώ. Το ενυπόθηκο δάνειο και η αδυναμία αποπληρωμής του.

“Ποιος είναι;” ακούστηκε απ’ την κουζίνα η φωνή της γυναίκας του. Δεν απάντησε. Πλησίασε κοντά του σκουπίζοντας τα βρεγμένα της χέρια στην ποδιά της. “πάλι για το δάνειο; ” την κοίταξε απλά, μ’ εκείνο το θολό βλέμμα του. Εκείνη κατάλαβε “οι καταραμένοι, δεν σέβονται ούτε την μεσημβρινή ανάπαυση. Όλη μέρα, μια στο σταθερό μια στο κινητό. Να σου κάνω καφέ;” ΄Εγνεψε όχι κι έφυγε.

Βγήκε στον δρόμο. Του χρειάζονταν καθαρός αέρας και κάποια ήρεμη γωνιά να σκεφτεί. Πήρε την ανηφοριά για το παλιό του στέκι πάνω από το τούνελ. Στο καφέ-μπαρ “το στέκι”. Βρήκε ένα τραπέζι στο παράθυρο με θέα την περιφερειακή.

Παράπλευρες απώλειες;

Γράφει η ΣΟΦΗ

Ήταν ο κυρ Γιάννης που έκλεισε την επιχείρησή του, πνιγμένος στα χρέη, χωρίς οποιοδήποτε έστω και πενιχρό εισόδημα για να θρέψει την οικογένειά του.. και δεν άντεξε την απελπισία, την αδιαφορία…

Ήταν ο Μάριος , πατέρας 2 παιδιών που έμεινε άνεργος για 1,5 χρόνο, ξεπούλησε ότι είχε και δεν είχε για να κρατηθεί ζωντανός και να προσφέρει στην οικογένειά του και λύγισε ένα πρωινό..

Ήταν η Ιωάννα, 40 ετών, άνεργη για 2 χρόνια, χωρίς κανένα στήριγμα, που ζούσε χωρίς νερό και ρεύμα σε ένα άθλιο υπόγειο επί 1 χρόνο.. ώσπου το έχασε κι αυτό και παραδόθηκε στον αιώνιο ύπνο στην κοινή θέα μιας πλατείας..

Πυραμιδικό τερατούργημα

γραφει ο αρισταρχος

Βλέπω μια πυραμίδα, και σώματα να παλεύουν να αναρριχηθούν να βγουν στο φως.

Βλέπω  φίλους, γνωστούς, άγνωστους και συγγενείς να με πατούν στον δρόμο προς την ανάβαση.

Βλέπω συνανθρώπους μου, ίδιους με μένα, στην βάση της πυραμίδας να με κοιτούν να με χαμογελούν και να γεμίζουν τα μάτια τους με δάκρυα δυσπιστίας.

Βλέπω ανάμεσα σ’ αυτό το ανθρώπινο συνονθύλευμα, χαρτιά και αριθμούς να ρυθμίζουν την ανθρώπινη σχέση.

Σύνδρομο στέρησης…

http://wp.me/pWOiz-EqG

Νούμερα, νούμερα, μέτρα και ξανά μέτρα, νομοσχέδια και κόντρα νομοσχέδια , νόμοι καινούργιοι μαζί με τους παλιούς, πολιτικοί πουλημένοι φτιάχνουν μια βουλή μαζί μ’ εκείνους τους πολιτικούς τους απούλητους , τράπεζες χρεοκοπημένες δανείζουν σε χρεοκοπημένους επιχειρηματίες κάτι αόρατα λεφτά σε ομόλογα και δεν ξέρω πόσες ακόμη ονομασίες σκαρφιστικανε για να υπάρχει μεγαλύτερο χρέος , χρέος που να υπερβαίνει κατά πολύ το πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί.
Ε και ; γιατί τους βρίζουμε ; αυτήν την δουλειά (απατεώνες) μάθανε , αυτήν κάνουνε….

Η οργή και ο πόνος

γραφει ο αρισταρχος

Οργίζομαι καθημερινά, κάθε στιγμή όταν …

…ακούω ειδήσεις, και βλέπω βαλτούς, ατάλαντους, απρόσωπους, αχρωμάτιστους δήθεν που δεν κατάλαβαν ότι απευθύνονται σε ένα ολόκληρο λαό. Σε 10εκ ψυχές. Και μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο απαγγέλουν ή αυτά που τόσο ελαφρά έγραψαν ή αυτά που τους τα ενεχείρησαν οι πάτρονες, οι εργοδότες, οι χορηγοί τους.

…βλέπω στα παράθυρα ανθρώπους με φωνή τσιριχτή ή επιτηδευμένα βελούδινη να τα ξέρουν όλα και να έχουν γνώμη επι παντός επιστητού. Και να υποστηρίζουν την γνώμη τους με προσποιητό πάθος. Λες και αυτοί που τους ακούν δέχονται a priori τα σκουπίδια τους.

…βλέπω βουλή άδεια με μόνες παρουσίες τον πρόεδρο και δυο τρεις διαφωνούντες να ψηφίζουν για το καλό μας

Για τη ΖΩΗ ΜΑΣ!!!!

http://wp.me/pWOiz-EpK

-Φοβάσαι;

-Πολύ…εσύ;

-Τρέμω…

-Γιατί είσαι εδώ τότε;

-Γιατί είσαι κι εσύ.

-Η παρουσία μου σου δίνει θάρρος;

-Ο κοινός σκοπός. Κυρίως όμως… η στέρηση.

-Στέρηση;

-Της ελευθερίας. Της ελπίδας. Των ονείρων…

Είκοσι χρονό παλικαράκι!

γραφει ο αρισταρχος

Παρασκευή βράδυ περίπου δώδεκα τα μεσάνυχτα. Η μητέρα μου πέφτει κάτω με ισχυρούς πόνους στο μέρος της κοιλιάς. Σηκώνω το τηλέφωνο και σχηματίζω το 166. Μαθαίνω πως εφημερεύει το ΑΧΕΠΑ και ξεκινώ.

Την παίρνουν αμέσως μέσα για εξετάσεις  κι εγώ παρέα με τον δεκάχρονο γιό μου, που επέμενε να έρθει μαζί μας, καθόμαστε σε ένα από τα παγκάκια του διαδρόμου. Ο κόσμος δεν είναι πολύς. Και όλοι νυσταγμένοι ταλαιπωρημένοι και κανείς όρεξη για κουβέντα. Τέτοιες ώρες σε τέτοιο μέρος τι όρεξη μπορείς να έχεις. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να φύγεις από κει όσο πιο ανώδυνα γίνεται και όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Μυρουδιές περίεργες, αποκρουστικές πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα και όλα σου φαίνονται σαν να έχουν μικρόβια, αρρώστια. Νοσοκόμοι, γιατροί με άσπρες,πράσινες  και μπλε στολές με ακουστικά γύρω απ’ τον λαιμό πηγαίνουν πέρα δώθε από την μια πόρτα στην άλλη, και είναι πολλές. Πάρα πολλές. Και συ εκεί, να γίνεσαι μάρτυρας της αγωνίας ανθρώπων με επείγοντα περιστατικά.

Σήμερα θα μιλήσουμε για τα… ζώα

Γράφει η ΣΟΦΗ

Όχι, όχι, μην βιάζεστε.. δεν θα διαβάσετε κάποιο βουκολικό κείμενο.. δεν θα σας μιλήσω για τα βουνά και τα λαγκάδια μας, τους ποταμούς και τις λίμνες, για τα δάση, την χλωρίδα και την πανίδα της χώρας μας,  αν και θα χρησιμοποιήσω τη φύση γύρω μας ως επιχείρημα..

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο να παρακολουθώ στην τηλεόραση (γιατί πιστέψτε με, τίποτε άλλο δεν αξίζει) είναι τα ντοκιμαντέρ για τα ζώα.. μου αρέσει να παρακολουθώ και να μαθαίνω πως ζουν, πως κινούνται, πως κυνηγούν, πως οργανώνονται, πως επιβιώνουν, πως αγαπιούνται, πως αναπαράγονται..

Κάποιες φορές η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη…

http://wp.me/pWOiz-Edw

-Καλημέρα σας!

-Καλημέρα.

-Θα μπορούσα να μιλήσω με τον κύριο Μιχάλη Παλαιοτρόμπα;

-Δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή. Θέλετε να μου πείτε ποια είστε;

-Κομματογιδίλου Μαρλέν ονομάζομαι και σας τηλεφωνώ από το πολιτικό γραφείο  του κυρίου Εφιάλτη Νενέκογλου.

-Και τι θέλετε;

-Να του ευχηθούμε χρόνια πολλά για την ονομαστική του εορτή…

Βουλή ή Σουλεϊμάν;

γραφει ο αρισταρχος

Να χαρώ δημοκρατία. Ανεξάρτητη και πλουραλιστική. 300 γνώμες ελεύθερες και υπεύθυνες. 300 αντιπρόσωποι των Ελλήνων πολιτών ψήφισαν αυτό που ήθελαν οι …αρχηγοί τους. Χειροκρότησαν ότι τους είπαν και πάει.

Όσοι είπαν άλλο από αυτό που τους επεβλήθη απλά διαγράφηκαν δημοκρατικότατα. Ήταν λέει θέμα ζωής και θανάτου. Τότε να τους καταργήσουμε και να κάνουμε μια προεδρική δημοκρατία με υπερ-αυξημένες εξουσίες στον πρόεδρο και οι αντιπρόσωποι απλοί κομιστές των αποφάσεων των διοικητικών διαμερισμάτων της χώρας.

Ζωντανά η συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής για τα μέτρα του Μνημονίου 3

Παρακολουθείστε ζωντανά από την ολομέλεια της Βουλής:

Δείτε ζωντανά τις κινητοποιήσεις κατά του Μνημονίου 3

Είμαι ο Έλληνας Ευτύχιος

γραφει ο αρισταρχος … και το αφιερωνει στο σημερινό μνημόσυνο3

Γεννήθηκα στην νύφη του Θερμαϊκού μια θεοσκότεινη μαυρισμένη νύχτα. Ζόρισα την μάννα μου βγαίνοντας και λένε πως αν ζορίσεις την γέννα σου γίνεσαι …ζόρικος. Έτσι έγινα, έτσι έζησα.

Παραμύθια! Μην τα πιστεύετε όλα. Ήμουν και είμαι καλός, μαλακός και δεκτικός σ’ όλα. Ένας πραγματικός σύγχρονος Έλληνας. Ένας καναπεδάκιας.  

Ο νουνός μου είχε περίεργη αίσθηση χιούμορ. Έτσι στα τρίμηνά μου και πριν την βάπτιση μούριξε μια σβουριχτή κατραπακιά και μούμεινε από τότε το κρανίο πλατύ σαν Γιαννιώτικος νταμπλάς(άει και κουλουρτζής στην πόλη). Ύστερα αναφώνησε σαν νέος Καίσαρ “τυχερός νάναι ο Ευτύχιος!” Έτσι με βάπτισε! Αμέσως τα παιδάκια χτύπησαν τις φτέρνες στον ώμο τους και ξαμολήθηκαν να βρουν στο σπίτι τον πατέρα μου. Κι εκείνος, δήθεν τάχαμου δεν γνώριζε το όνομα, έσκαγε στα γέλια και τα μοίραζε δεκάρες και εικοσάλεπτα. Έτσι για το αντέτι, για το τυχερό του Ευτύχιου.

Στην ουρά, στο ταμείο του Super Market

γράφει ο Αρίσταρχος

Αράδιαζε με σιγουριά πάνω στην μεταφορική ταινία τα ψώνια που είχε μαζέψει στο καροτσάκι. Ατέλειωτα τα εφόδια, γέμισε η ταινία. Γεμάτο και το καρότσι. Έριξε μια ματιά στην κυρία που ήταν μετά από αυτήν. Κρατούσε στα χέρια της ένα γάλα κι ένα γιαουρτάκι. Χαμογέλασε και της είπε ευγενικά. “Παρακαλώ περάστε, έχετε μόνο δύο πράγματα”. Εκείνη αρνήθηκε μ’ ένα ξερό “όχι, ευχαριστώ” και βάλθηκε να κοιτά τα ξένα ψώνια με αυστηρό ύφος.

Τα μάτια της χτενίζαν ένα προς ένα όλα τα προϊόντα. Το σκελετωμένο της πρόσωπο σκαμμένο απ’ τα χρόνια γινόταν ακόμη πιο άγριο από το συνοφρύωμα για την ξένη αφθονία. Φορούσε ένα φουστάνι φτηνιάρικο αγορασμένο μάλλον από λαϊκή και τα μαλλιά της ψαρά, άβαφα την έκαναν να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη από την πραγματική της ηλικία .

Από το σκοτάδι στο θαύμα !!!!!!

http://wp.me/pWOiz-DUF

Σήμερα θα προσπαθήσω να γράψω με εκείνο τον τρόπο που μου έσωσε την Ζωή
Ποιος είναι ο τρόπος; Μα φυσικά να αποτυπώσω με λόγια, της ψυχής μου τις φωνές , να μοιραστώ δηλαδή μαζί σας λίγη από της ζωής μου την κόλαση που τόσο πολύ μοιάζει με την σημερινή πραγματικότητα των πιο πολλών κοινών ομοίων μου θνητών μπας και βρούμε λίγο κουράγιο για να ζήσουμε ανθρώπινα
Αν και τρέμουν τα χέρια μου αυτή την στιγμή θα εκθέσω τον εαυτό μου και όπου βγει.

Ας τους φωτίσει ο Θεός ($) και να ψηφίσουν τα τελευταία μέτρα…

http://wp.me/pWOiz-DPJ

Δεν μπορώ άλλο θα σκάσω από την αγωνία μου για αυτά τα τελευταία μέτρα που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση για το καλό μου και να σωθεί επιτέλους η χώρα μου.
Δεν αντέχω άλλο να βλέπω αυτούς τους καμένους να ξεσηκώνουν και να διαβάλουν με κάτι ιστορίες συνωμοσίας τους βουλευτές λεβέντες που θέλουν να με σώσουν από το λόμπι της δραχμής

Εγώ κάνω προσευχή κάθε μέρα να περάσουν τα μέτρα  να πάρουμε την δόση μας και να μείνουμε στο ευρώ
Θυμάμαι αλώστε εκείνα τα δύσκολα χρόνια της δραχμής που σκοτωνόμουν στην δουλειά για να βγάλω 200 δραχμές και να πιω έναν καφέ ενώ τώρα τι αξία έχουν τα 2 ευρώ (χ340=680); αφού έτσι και αλλιώς δεν σκοτώνομαι στην δουλειά λόγω τεράστιας ανάπτυξης αλλά μου τα δίνει ο συνταξιούχος πατέρας μου.